SANDIKLARIM



Hava göz bebeklerin kadar kara
Yalnızım o gecede
Bir hal var bende 
Yüzüm teninin renginde, bembeyaz 
Kafamın içinde bir uğultu
Ayrılmayız sanmıştım 
Ayrılıyoruz 
Ellerim, ellerimin damarlarından 
Ayrılık sözleri akıyor 
Umursarsın sanmıştım 
Umursamıyorsun 
Son sözler söyleniyor 
Neden söylenir o son sözler
Bilmezdim 
İçinden gelirmiş insanın 
Öğrendim 
Son olmaz sanmıştım 
Sonmuş 
Yalnızım o gecede 
Yüreğimi saç tellerin sarmış 
İçim sıkılıyor 
Boğazım 
Boğazıma kokun takılmış 
Nefeslerim daralıyor 
Dışarı atıyorum kendimi 
Ellerin gözlerimde kalmış 
Doluyor gözlerim 
Ağlarım sanmıştım 
Ağlayamadım
Girdim içeri sadece 
Son bir kez dedim 
Son bir kez bakayım fotoğraflarımıza 
Açtım o eski sandığı 
Yazıların ilişti gözüme
Kaçırdım 
Buldum o en güzel fotoğrafımızı
Hani birbirimize baktığımız 
Baktım,baktım...
Ağlamam sanmıştım 
Ağladım 
Neyse dedim 
Kader 
Sıkıştırdım o kadar anıyı, acıyı 
Beynime 
Televizyonu açtım sadece 
Bir sigara yaktım 
Kafamı dağıtayım dedim serserice
Kafamı dağıtırım sanmıştım 
Tümüyle dağıldım 
Şaşırdım ne yapacağımı 
İçimde uzay boşluğu 
Bir kitap aldım elime, uzandım 
Okurken uyurum 
Sabaha bir şey kalmaz sandım 
Uyuyamadım o gece 
Sabaha anılar kaldı 
Neyse dedim 
Geçer 
Günler, aylar, yıllar geçti 
Geçmedi
Yüreğim inanmıyor 
Ama beynim 
Beynim gözlerime hep etrafı sorgulatıyor 
Bazen yolum değişiyor 
Bazen o olsaydı burdan geçerdi diyorum 
Çok büyükmüş Ankara’nın sokakları 
Karşılaşırız sanmıştım 
Olmadı 
Her gün kendimi kandırdım 
En kahpe yalanlarla 
Sonra bir ses 
Bir park 
Bir rüzgar 
Bir yüz 
Bana seni hatırlattı 
Unuturum sanmıştım gülüm 
Unutamadım 




M.S.Ç

MAKTUL


Gözlerim ne anlatıyor size 
Nelerden bahsediyor solgun yüzüm 
Suskun zamanlardayım artık 
Dilimde yalnızlığım 
Ay ışığında kağıdıma yansırken kalemimin melul gölgesi 
Hani en suskun olduğum zamanda 
Hani şehirde birkaç ışık kalmışken 
Hep anlattım sanmıştım 
Bilmezdim 
Derin derin sustuğumu 
Gözlerim dolardı 
Bazen saçlarımı yolardım 
Bir yağmur başlardı 
Şehrin en güzel yerinde
Ben bu yağmurlarda çok gezdim 
Ben bu yağmurların yıprattığı çocuğum 
İşte suskunluğum da 
Hep bu yağmurlarda başladı 
Hep bu yağmurlarla aktı gözyaşlarım 
Hiç bilmezdim 
İnsan asıl sustuğu zaman koparmış en keskin çığlıklar 
İçimde
Ta derinde 
Hiç bilmezdim 
Kaptırmışım kendimi bu boktan yaşantıya 
Yaşayacak vaktim yokmuş sanırım benim 
Hiç bilmezdiniz 
Öyle göz göze geldiğimiz gülüşler 
Ah içime içime sustum 
Ah çok ağladım ben be
Gözümden tek damla yaş düşmedi
Ben bir maktul 
Her sabah uyandığımda 
Ya da sadece kalktığımda 
Yüzümde hep aynı ifade 
Hep aynı günler 
Hep aynı gece 
Bilmezdim 
Ve inanmazdım da 
Hiçbir şey düzelmeyecek 
Ben bir maktul 
Akşam olunca evine giden 
Metroya binen 
Kitap okuyan 
Sigara içen 
Çiçek koklayan 
Nefes alan bir ölüyüm ben 
Ben bir maktul 
Katilim sizsiniz 
Hepinizin o telaşları 
Sahte gülüşleriniz 
Anlamamazlıktan gelmeleriniz
Bakışlarınız 
Boşluğunuz 
Göz yummalarınız 
Hepsi öldürdü beni 
Bilmezdiniz 
Gözlerim ne anlatıyor size 
Nelerden bahsediyor solgun yüzüm 
Suskun zamanlardayım artık 
Dilimde yalnızlığım...



M.S.Ç