BEN ÖLDÜĞÜM ZAMAN

Ben öldüğüm zaman, yorgun ve yalnız öleceğim

Askıda ceketim, ceplerimde faturalar

Aynada çığlığım kalacak

Öyle sessizce gideceğim

Kimse ağlamayacak arkamdan 

Başını okşadığım köpek beklemeyecek beni 

Güneşten sakındığım çiçekler ansızın solacak

Önce duru bir günbatımı soğuğu çökecek şehre 

Sonra şakaklarımdan terler boşalacak

İşte öyle ıssız esen rüzgar

Öyle zamansız ettiğim küfürler

Söndürmek istediğim ateşi harlayacak

Dinle beni ey toprak, susmayacağım

Biliyorum; çünkü yaşadım, yazık ki gençken alıştım odalara

Dudaklarımı uçuklatan sözler işitince

Devlet dairelerini girip, imzamı sakladım

Üstelik bu sefer prangamı da yanıma aldım 

Dinle beni ey toprak, korkmuyorum!

Hiçbir güç alıkoymaya yetmez artık beni ölüm hastalığından

Kurduğum saatin sesi bölemez uykularımı 

Gecenin serkeşliğine karşın yorgun bir güneş doğar

Ben o sabahlarda saçlarım dağınık, hayatı düşlerdim

Düşlediğim gibi ölmedim, saklı kaldı rüyalarım

Şimdiyse yeni bir hayata başlamak vakti değildir

Öncekine alışamadan, insan öylece reddetmemeli tanrıyı

İncil’i ve Kur’an’ı ve Tevrat’ı okumadan

Bu dünya, öteki dünya, başka dünya 

Yarınlar umutla beklendiğinde

Nasıl da yalnız hissediyor insan

Çünkü aşk ve inanç, başka niçin yaşar insan

Ben hepsinin içinden ilkini belledim 

Bu dünyaya ait olmadığımı anladığım zaman

Susadım toprağa, çeşmeleri unuttum 

Gömleğimin yakasını iliklemeyi bırakıp 

Çıkardım haritasını yaşamak sanılanın 

Yaşamları kattım ölümün içine 

Allah’a isnat ettim olanları 

Kaderimin ötesindeki kaderde, 

Vicdanımın berisindeki hükümlerde,

Ne kadar günah varsa hepsini tek tek yalanladım

Ben öldüğüm zaman, yorgun ve yalnız öleceğim 

Tablamda izmaritim, koltuğumda kitaplar

Duvarda asılı resmim duracak

İçine konduğum tabutu hep seveceğim

Ancak o zaman, hatırımda hayat kalacak

M.S.Ç