TESLİM

Teslim oluyorum
Hiçbir şey göründüğü gibi değil
Adını anmaktan suçluyum
Tükendim gözlerine bakmaktan
Hayatı unuttum hayallere dalmaktan
Ben yorgun ve yalnız bir adamdım
Senden önce
Yalnızlığı unuttum, yalnız kalmaktan

Sakın tek kelime edip,
Yüreğime su serpmeye kalkma
Susuz yollara alıştım, ağzım kuru yalanlara
Umutlarım yeşerdiğinde solmaktan
Güneşlere alışmaktan, günbatımlarında
Ay silinince gökyüzünden
Sonsuz sabahlara kalkmaktan
Toprağımı unuttum Allah'a inanmaktan

Çek o gözlerini, gözlerimin üstünden
Bakışlarındaki umutsuzluk beni kahrediyor
Artık evime dönüyorum, sahte akşamlara
İşte o serin akşam ve unutamadığım rüzgarlar
Sensizliğin ilk sabahında,
Yüzüme vuran gerçeklerim,
Ve adını sığdıramadığım
Bütün şiirleri yaktım sevgili
Üzgünüm, ben bir şair değilim

Teslim oluyorum
Çıkardım hayalimi sıkan kelepçeyi
Susup bütün sözlerimin kalıntılarına
Yüreğimi yere indirdim
Varsın dalgalansın deli ummanlar
Ben o eski kayıkçı değilim

Teslim oluyorum, vazgeçtim
Umrumda değil kapılar pencereler
Sonbaharı bıraktım, güneşleri getirdim
Yol unutulmaz, insan unutulur derdi babam
Unuttum
Üzgünüm; artık ben, bir aptal değilim

M.S.Ç

BEN ÖLDÜĞÜM ZAMAN

Ben öldüğüm zaman, yorgun ve yalnız öleceğim

Askıda ceketim, ceplerimde faturalar

Aynada çığlığım kalacak

Öyle sessizce gideceğim

Kimse ağlamayacak arkamdan 

Başını okşadığım köpek beklemeyecek beni 

Güneşten sakındığım çiçekler ansızın solacak

Önce duru bir günbatımı soğuğu çökecek şehre 

Sonra şakaklarımdan terler boşalacak

İşte öyle ıssız esen rüzgar

Öyle zamansız ettiğim küfürler

Söndürmek istediğim ateşi harlayacak

Dinle beni ey toprak, susmayacağım

Biliyorum; çünkü yaşadım, yazık ki gençken alıştım odalara

Dudaklarımı uçuklatan sözler işitince

Devlet dairelerini girip, imzamı sakladım

Üstelik bu sefer prangamı da yanıma aldım 

Dinle beni ey toprak, korkmuyorum!

Hiçbir güç alıkoymaya yetmez artık beni ölüm hastalığından

Kurduğum saatin sesi bölemez uykularımı 

Gecenin serkeşliğine karşın yorgun bir güneş doğar

Ben o sabahlarda saçlarım dağınık, hayatı düşlerdim

Düşlediğim gibi ölmedim, saklı kaldı rüyalarım

Şimdiyse yeni bir hayata başlamak vakti değildir

Öncekine alışamadan, insan öylece reddetmemeli tanrıyı

İncil’i ve Kur’an’ı ve Tevrat’ı okumadan

Bu dünya, öteki dünya, başka dünya 

Yarınlar umutla beklendiğinde

Nasıl da yalnız hissediyor insan

Çünkü aşk ve inanç, başka niçin yaşar insan

Ben hepsinin içinden ilkini belledim 

Bu dünyaya ait olmadığımı anladığım zaman

Susadım toprağa, çeşmeleri unuttum 

Gömleğimin yakasını iliklemeyi bırakıp 

Çıkardım haritasını yaşamak sanılanın 

Yaşamları kattım ölümün içine 

Allah’a isnat ettim olanları 

Kaderimin ötesindeki kaderde, 

Vicdanımın berisindeki hükümlerde,

Ne kadar günah varsa hepsini tek tek yalanladım

Ben öldüğüm zaman, yorgun ve yalnız öleceğim 

Tablamda izmaritim, koltuğumda kitaplar

Duvarda asılı resmim duracak

İçine konduğum tabutu hep seveceğim

Ancak o zaman, hatırımda hayat kalacak

M.S.Ç

MAVİ

Mavilikler ardında bir yuva kuruyorum kendimce 

Uzanmak istiyorum kıyına delice

Sen ki, buna değersin biliyorum 

Gözlerime değip geçiyor ansızın 

Gözlerin 

Sevinç nöbeti tutuyorum uçsuz maviliklere

Ve maviliklere yelken açıyorum küreksiz 

Salınıp gitmekteyim habersiz

Burada kum ve çakıl taşları yok 

Sonsuz mavilik bir de yüreğim var 

Bir de tükenmez sevdam...

Mavilikler ardında bir yuva kuruyorum kendimce 

Orada sorularımın cevapları,

Orada içimden taşan bir mutluluk, çocuk gülüşleri

İlkbahar ve biraz yalnızlık var

Her gecenin ardından bir güneş doğar 

Orada gözlerin doğmaktadır 

Ve bu beni ve kalbimi sarsar

Mavilikler ardında gökyüzüne bakmak bir başka

Orada ben, çocuklar gibi koşmak ve sana sarılmak istiyorum

Mavilikler ardında kalmak istiyorum

Hep oraya ait olmak 

Belki yüreğinin kıyısına da yanaşırım

Beni bu mavilikler sarhoş eder bilmiyorsun

Bu maviliklerle uyumayı ve uyanmayı nasıl istemez insan

Bu maviliklerde susmak istiyorum

Bu maviliklere susuzum

Demesen de olur...

Ben bu mavilikleri çok seviyorum 

Yani 

Gözlerini kast etmiştim...

M.S.Ç

BEKLEMEK





Bekliyorum seni,
Sanki ansızın kapıdan gireceksin,
Sanki duyduğum bu ayak sesleri, senin
İçimdeki ürpertinin sebebi sensin
Biliyorum

Saf ve masumane bir öpücüktü gerdanındaki
Kelebeği, rüzgarı okşayınca kulaklarımı,
Kül olunca iğneler samanlıktaki, duydum
Yükseldim ta bulutlara kadar 
Meğer ki sokaklarmış
Nerdesin, seni göremiyorum 

Ve geceyi, anlamı otursun diye yırtardım gümüş aynadan
Saçlarına dokununca karanlık, 
Sırf tüm yıldızlar sende kalsın diye 
Kundaktaki körpe sırf, sussun diye 
Tozlu satırlardan birer birer kaldırdım

Dudakların nerde kaldı, alışılmış dudakların
Ne zaman anlam yüklesem gülüşlere 
Dikenleri hep kesecekmiş gibi baktı bana 
Bense hala safça gülümsüyordum 
Birbiri ardına dağlanıyorken yüreğim
Sözde susulmuş düşlere inandım
Dudakların nerde kaldı? Kan içindeyim

Ne dalga gelir ne deniz gider
Yalnız yatağımda unutulmuş,
Güzel şarkılar durur
Ben beklerim seni, gülüm
Ben beklerim seni
Ama gelemem sana.




M.S.Ç